Małanka – prawosławny sylwester, gra zespół Kliros

2014.01.13 | dodał: GT

Koniec roku w tradycji prawosławnej przypada na dzień 13 stycznia i nazywany jest Melanią, Malanką lub Małanką. To wesoły czas, w którym podobnie jak w polskiej tradycji domy odwiedzają grupy kolędników.

Są jednak pewne różnice, które zaprezentowane zostaną tego wieczoru. Kolędnicy przyprowadzą kozę, która będzie tańczyć i trykać na szczęście, a goście będą mogli skosztować tradycyjnej kutii. Głównym punktem programu będzie koncert kameralnego zespołu muzyki cerkiewnej KLIROS.

Zespół Muzyki Cerkiewnej „Kliros” tworzy 13 śpiewaków. Łączy ich zainteresowanie wschodnią duchowością, liturgiką. Większość z nich, to absolwenci wychowania muzycznego dawnej WSP oraz edukacji muzycznej obecnego Wydziału Sztuki UWM. Są również soliści wokaliści wywodzący się ze znanych olsztyńskich chórów, głównie chóru „Bel Canto”. Kierownikiem artystycznym jest Jan Połowianiuk, prodziekan Wydziału Sztuki UWM.

‚Kliros” jest nowym zespołem na niwie artystycznej Olsztyna. Powstał w listopadzie 2013 roku debiutując w grudniu 2013 roku krótkim koncertem w salach kopernikowskich olsztyńskiego zamku zbierając doskonałe recenzje. Sama nazwa zespołu wywodzi się z języka greckiego i oznacza wprost miejsce w cerkwi przeznaczone dla chóru, zaś w przenośnym znaczeniu „chór anielski”.

W swym artystycznym credo zespół zamierza prezentować różne oblicza muzyki cerkiewnej od średniowiecznych monodii chorałowych, przez kompozycje klasyków muzyki cerkiewnej, aż po współczesną twórczość różnych kompozytorów. Do repertuaru śpiewacy będą włączać pieśni z kręgu prawosławnej kultury Rosji, Ukrainy, Białorusi ale także tradycyjne śpiewy cerkiewne Grecji, Bułgarii, Rumunii.

Koncert w dniu 13 stycznia, to ukazanie muzycznych przykładów liturgiki wschodniosłowiańskiej z zaakcentowaniem tradycji związanych ze świętem Bożego Narodzenia. 13 stycznia według kalendarza juliańskiego jest ostatnim dniem starego 2013 roku. Dzień następny, to Nowy 2014 Rok.

13.01, poniedziałek, 17:30, Dom Mendelsohna, Fundacja Borussia, ul. Zyndrama z Maszkowic 2, Olsztyn

fot. Żaneta Reliszko

Źródło:

Wierni kościółw wschodnich powitają Nowy ROK

O północy wierni kościołów wschodnich powitają Nowy Rok

Opublikowano 13 stycznia 2014
Olsztyn

RADIO OLSZTYN
dobre nastawienie

zespół muzyki cerkiewnej KLIROS

 

 

Według kalendarza juliańskiego dziś jest ostatni dzień starego roku. O północy wierni kościołów wschodnich powitają Nowy Rok.

W wielu miejscowościach Warmii i Mazur odbędą się zabawy noworoczne zwane małankami. Taką zabawę organizują wspólnie w Olsztynie Fundacja Borussia i zespół muzyki cerkiewnej KLIROS.

W olsztyńskim Centrum Dialogu Międzykulturowego Dom Mendelsohna będzie można poznać noworoczne tradycje wschodniochrześcijańskie. Na stole nie zabraknie tradycyjnej kutii, zaplanowano też inscenizację związaną z tradycjami kolędniczymi na Ukrainie. Początek o 17:30, wstęp wolny.
 (Karp/Rafał Janczewski/as)

Koncert Zespołu Kliros zarejestrowany przez Radio Olsztyn

  

RADIO OLSZTYN
dobre nastawienie

 

Występ kameralnego zespołu muzyki cerkiewnej KLIROS pod dyrekcją dr. Jana Połowianiuka. Fot. Łukasz Węglewski

 

 

13 stycznia w Centrum Dialogu Międzykulturowego „Dom Mendelsohna” w Olsztynie było tłoczno i gwarno. Fundacja Borussia zaprosiła gości na Małankę.

Zgodnie z kalendarzem juliańskim sylwester przypada 13 dni później niż ostatni dzień roku odmierzanego kalendarzem gregoriańskim. W tradycji wschodniej ostatni dzień starego roku zwany jest bogatym wieczorem – „szczodrym wieczorem” oraz „małanką”. To słowo pochodzi od przypadających w tym dniu imienin Melanii.

Podczas Małanki w „Domu Mendelsohna” można było spróbować tradycyjnej kutii oraz obejrzeć inscenizację związaną z tradycjami kolędniczymi na Ukrainie w wykonaniu Moniki i Sergieja Petryczenków ze Scholi Węgajty oraz Michała Biedziuka. Całość uświetnił występ kameralnego zespołu muzyki cerkiewnej KLIROS pod dyrekcją dr. Jana Połowianiuka. W wykonaniu chóru goście wysłuchali utworów związanych z całym rokiem liturgicznym w cerkwi prawosławnej.

Inscenizacja związaną z tradycjami kolędniczymi na Ukrainie – Monika Petryczenko i Michał Biedziuk. Fot. Łukasz Węglewski

 

Michał Biedziuk. Fot. Łukasz Węglewski

Występ kameralnego zespołu muzyki cerkiewnej KLIROS pod dyrekcją dr. Jana Połowianiuka. Fot. Łukasz Węglewski

Występ kameralnego zespołu muzyki cerkiewnej KLIROS pod dyrekcją dr. Jana Połowianiuka. Fot. Łukasz Węglewski

Muzyka cerkiewna i rodzaje śpiewu cerkiewnego

Scena Sądu Ostatecznego na zachodniej ścianie cerkwi w monastyrze Voroneţ. Bukowina, Rumunia, 2009 r. / fot. M&M Kuźmińscy

 

Najbardziej popularnym określeniem śpiewu na użytek cerkiewny jest termin "muzyka cerkiewna". W określeniu tym mieszczą się: psalmodia, ekfonetyka, jednogłosowe (monodyczne) wielogłosowe formy śpiewu cerkiewnego, różnego rodzaju pieśni religijne towarzyszące pielgrzymkom, kolędy, pieśni związane z przebiegiem roku liturgicznego - wielkopostne o Zmartwychwstaniu, przed szczególnie czczonymi ikonami Matki Bożej i Świętych Pańskich, czy też utwory wokalne (niekiedy z towarzyszeniem instrumentów) wykonywane na różnego rodzaju koncertach czy festiwalach. Termin "muzyka cerkiewna" nie musi się więc wiązać z praktyką liturgiczną, ponieważ nie wszystkie wymienione wyżej gatunki muzyki cerkiewnej są przeznaczone do wykonania w świątyni.  W kościele prawosławnym i kościołach obrządku wschodniego muzyka cerkiewna jest muzyką wyłącznie wokalną i w połączeniu z tekstem liturgicznym tworzy śpiew będący częścią nabożeństwa.

 

 

Mu­zy­ka mię­dzy na­ro­da­mi

Ty­siąc­let­nia hi­sto­ria sło­wiań­skie­go pra­wo­sła­wia do­wio­dła, że po­szcze­gól­ne na­ro­dy po swo­je­mu kształ­to­wa­ły ele­ment mu­zycz­ny na­bo­żeń­stwa. Pod­czas gdy ry­tu­ał i tek­sty li­tur­gicz­ne były zgod­ne, to jed­nak sys­tem mu­zycz­ny spad­ko­bier­ców Bi­zan­cjum - Buł­ga­rów i Ser­bów z jed­nej stro­ny, a Ru­si­nów z dru­giej - wy­ka­zu­je znacz­ne róż­ni­ce.

Kon­se­kwen­cją przy­ję­cia chrze­ści­jań­stwa przez Ruś w 988 r. za po­śred­nic­twem Kon­stan­ty­no­po­la było prze­ję­cie grec­kie­go mo­de­lu me­lo­dycz­ne­go, oraz ufor­mo­wa­ne­go cyklu na­bo­żeństw z ich kom­po­nen­ta­mi: ka­len­da­rzem świąt, ob­rzę­da­mi, tek­sta­mi li­tur­gicz­ny­mi oraz za­pi­sem nu­to­wym. Do prze­ję­tych wzor­ców na­le­ży za­li­czyć re­cy­ta­cje tek­stów li­tur­gicz­nych, spo­sób śpie­wa­nia psal­mów, hym­nów oraz pie­śni re­li­gij­nych. We wcze­snym okre­sie roz­wo­ju śpie­wu cer­kiew­ne­go na Rusi na­uczy­cie­la­mi byli także Buł­ga­rzy ze Szko­ły Ochrydz­kiej, gdzie po raz pierw­szy przy­sto­so­wa­no śpiew bi­zan­tyj­ski do ję­zy­ka sta­ro-cer­kiew­no-sło­wiań­skie­go.

Naj­waż­niej­szym ośrod­kiem roz­wo­ju śpie­wu cer­kiew­ne­go był Kijów, gdzie od 1051 r. dzia­ła­ła szko­ła śpie­wa­ków i dy­ry­gen­tów cer­kiew­nych. Uczo­no tam sztu­ki dy­ry­go­wa­nia wg tzw. chi­ro­no­mii. Na­ucza­nie śpie­wu cer­kiew­ne­go roz­prze­strze­ni­ło się z Ki­jo­wa na pół­noc do No­wo­gro­du Wiel­kie­go, Psko­wa, Ro­sto­wa i Mo­skwy, oraz na za­chód - Pod­kar­pa­cie, Prze­myśl i Chełm. Po­cząw­szy od XII w. za­czę­ły kształ­to­wać się ro­dzi­me formy śpie­wu cer­kiew­ne­go, co uwi­docz­ni­ło się w prak­ty­ce mu­zycz­nej Ławry Pie­czer­skiej. Pierw­szy­mi twór­ca­mi byli mnisi - Ste­fan i Grze­gorz (autor Służ­by Bożej ku czci Śww. Bo­ry­sa i Gleba). Punk­tem zwrot­nym oka­za­ły się jed­nak prze­kła­dy tek­stów grec­kich na język sta­ro-cer­kiew­no-sło­wiań­ski, w któ­rych ule­ga­ły zmia­nie ak­cen­ty sy­la­bicz­ne; w ich wy­ni­ku do­ko­na­no zmian fraz me­lo­dycz­nych, przez co na­stą­pi­ło pewne unie­za­leż­nie­nie się od me­lo­dii grec­kich.

Pierw­sze chóry na Rusi skła­da­ły się z kleru niż­sze­go rzędu. Od­po­wie­dzial­nym za śpiew chóru był tzw. do­me­styk, zaś za po­rzą­dek zgod­ny z prze­pi­sa­mi cer­kiew­ny­mi od­po­wia­dał ka­no­narch. Chóry ist­nie­ją­ce przy cer­kwiach ka­te­dral­nych sku­pia­ły śpie­wa­ków wy­kwa­li­fi­ko­wa­nych. Zaj­mo­wa­li oni miej­sca po pra­wej i lewej stro­nie iko­no­sta­su na tzw. kli­ro­sach, śpie­wa­jąc na prze­mian. Po zbu­rze­niu Ki­jo­wa przez Ta­ta­rów ośro­dek kul­ty­wo­wa­nia śpie­wu cer­kiew­ne­go prze­niósł się do No­wo­gro­du Wiel­kie­go, gdzie na­stą­pił roz­kwit za­wo­do­we­go wy­ko­naw­stwa. Wy­cho­wan­ko­wie szko­ły no­wo­grodz­kiej (I. Nos, S. Go­łysz, F. Chrze­ści­ja­nin, bra­cia S. i W. Ro­go­wo­wie) za­po­cząt­ko­wa­li pierw­sze dwu­gło­so­we śpie­wy cer­kiew­ne w po­sta­ci śpie­wu li­nio­we­go [strocz­no­je pie­ni­je]. Od XVII w. naj­waż­niej­szym ośrod­kiem stała się Mo­skwa dokąd zo­sta­li spro­wa­dze­ni mi­strzo­wie śpie­wu szko­ły no­wo­grodz­kiej, póź­niej Pe­ters­burg.

 

Ro­dza­je śpie­wu
 

Naj­bar­dziej roz­wi­nię­tym ro­dza­jem śpie­wu cer­kiew­ne­go był tzw. śpiew neu­ma­tycz­ny [zna­mien­nyj ra­spiew]. Jego pod­sta­wą to­nal­ną był prze­ję­ty z mu­zy­ki bi­zan­tyj­skiej sys­tem ośmiu skal mo­dal­nych [osmo­gła­si­ja], po­sia­da­ją­cy me­lo­die dla wszyst­kich czę­ści na­bo­żeństw: tro­pa­rio­nów, sty­chyr, kon­da­kio­nów, ka­no­nów, pro­kim­nów, hym­nów, ek­te­nii i in. Ze sto­sun­ko­wo pro­stych form wy­two­rzy­ły się w póź­niej­szym okre­sie dość zło­żo­ne frazy me­lo­dycz­ne [gła­so­wy­je po­piew­ki], które w cza­sie trwa­nia śpie­wa­ne­go tek­stu po­wta­rza­ły się lub nie­znacz­nie się zmie­nia­ły. Po­wstał też skom­pli­ko­wa­ny sys­tem tzw. fit, tj. ozdob­ni­ków me­lo­dycz­nych - me­li­zma­tów lub or­na­men­tal­nych fraz obej­mu­ją­cych nie­kie­dy kil­ka­na­ście dźwię­ków.  Po­wsta­łe w ten spo­sób wa­ria­cje me­lo­dii neu­ma­tycz­nych przy­bra­ły nazwę: wiel­ki śpiew neu­ma­tycz­ny, wy­ko­ny­wa­ny w nie­dzie­lę i wiel­kie świę­ta, oraz mały śpiew neu­ma­tycz­ny, śpie­wa­ny w małe świę­ta i dni po­wsze­dnie. Neu­ma­tycz­ny śpiew cer­kiew­ny był po­cząt­ko­wo no­to­wa­ny za po­mo­cą 12 zna­ków ek­fo­ne­tycz­nych. Na ich pod­sta­wie roz­wi­nę­ła się ory­gi­nal­na no­ta­cja ruska - tzw. sys­tem kriu­ków. Za­pa­mię­ta­nie tych zna­ków było nie­zwy­kle trud­ne, a ich in­ter­pre­ta­cja różna, toteż mi­strzo­wie śpie­wu cer­kiew­ne­go wpro­wa­dzi­li do użyt­ku li­te­ry po­moc­ni­cze słu­żą­ce do ich ob­ja­śnie­nia [ki­no­war­ny­je po­mie­ty]. Były to li­te­ry al­fa­be­tu sta­ro-cer­kiew­no-sło­wiań­skie­go pi­sa­ne cy­no­brem, po lewej stro­nie neum, au­tor­stwa I. Szaj­du­ro­wa. Uno­wo­cze­śnie­nie no­ta­cji po­stę­po­wa­ło w kie­run­ku sys­te­mu li­nio­we­go, który w kon­se­kwen­cji wy­parł no­ta­cję neu­ma­tycz­ną (po­zo­sta­ła w uży­ciu sta­ro­obrzę­dow­ców). Uno­wo­cze­śnie­nia wy­ma­gał rów­nież tekst li­tur­gicz­ny za­war­ty w śpiew­ni­kach - Ir­mo­lo­gio­nach [Ir­mo­ło­jach] znie­kształ­co­ny przez tzw. cho­mo­nię. Cho­mo­nia po­przez za­stę­po­wa­nie w śpie­wie tzw. jerów sa­mo­gło­ska­mi utrud­nia­ła i za­bu­rza­ła czy­tel­ność tek­stów li­tur­gicz­nych. W 1668 r. ko­mi­sja pod prze­wod­nic­twem A. Mie­zien­ca zre­for­mo­wa­ła tek­sty li­tur­gicz­ne, by tekst śpie­wa­ny był zgod­ny z czy­ta­nym.

Do XVII w. na Rusi obok do­mi­nu­ją­ce­go mo­no­dycz­ne­go śpie­wu neu­ma­tycz­ne­go ist­nia­ły także inne formy, do któ­rych za­li­czyć na­le­ży śpie­wy ka­no­nicz­ne: ki­jow­ski, grec­ki, buł­gar­ski oraz śpiew de­me­stwen­ny [die­mie­stwien­nyj ra­spiew], który po­sia­dał nie­za­leż­ny od osmo­gła­si­ja ma­te­riał me­lo­dycz­ny. Odkąd wzo­ro­wa­na na za­chod­nio­eu­ro­pej­skiej chó­ral­na mu­zy­ka wie­lo­gło­so­wa wy­par­ła tra­dy­cyj­ną mo­no­dię, mo­że­my mówić o po­cząt­kach mu­zy­ki cer­kiew­nej (XVII w.) do ja­kiej przy­wy­kli­śmy i z jaką nam się ko­ja­rzą bo­ga­te ce­re­mo­nie li­tur­gicz­ne cer­kwi pra­wo­sław­nej. Po­cząt­ko­wą formą wie­lo­gło­so­wo­ści cer­kiew­nej był tzw. śpiew li­nio­wy [strocz­no­je pie­ni­je], w któ­rym me­lo­dię pod­sta­wo­wą śpie­wał głos środ­ko­wy - drugi tenor lub ba­ry­ton, sta­no­wią­cy can­tus fir­mus, a po­zo­sta­łe głosy to­wa­rzy­szy­ły mu na za­sa­dzie kon­tra­punk­tu. Wie­lo­gło­so­wość typu za­chod­nie­go [par­tie­sno­je pie­ni­je] była pro­pa­go­wa­na przez M. Dy­lec­kie­go - au­to­ra tzw. "gra­ma­ty­ki mu­zycz­nej" (1667 r.) oraz diaka Wa­sy­la Ti­to­wa - au­to­ra tzw. "Służb Bo­żych". Wy­da­nie ta­kie­go pod­ręcz­ni­ka w znacz­nym stop­niu spre­cy­zo­wa­ło za­sa­dy twór­cze po­li­fo­nii cer­kiew­nej. Wkrót­ce za spra­wą pa­triar­chy Ni­ko­na (1652-1658) przy apro­ba­cie cara śpiew par­te­sny za­czął się roz­prze­strze­niać w Rosji. W 1667 r. pa­triar­cho­wie an­tio­chej­ski Ma­ka­riusz i alek­san­dryj­ski Pa­isjusz prze­by­wa­ją­cy wów­czas w Mo­skwie wy­da­li "gra­mo­tę" ze­zwa­la­ją­cą na wpro­wa­dze­nie tego ro­dza­ju śpie­wu do prak­ty­ki li­tur­gicz­nej, co po­dzie­li­ło spo­łecz­ność pra­wo­sław­ną na zwo­len­ni­ków (ni­ko­now­ców) i prze­ciw­ni­ków (sta­ro­obrzę­dow­ców) śpie­wu po­li­fo­nicz­ne­go.

 

 



Autor:

Włodzimierz Wołosiuk

Źródło: Tygodnik Powszechny 

Koncert Zespołu Kliros w dniu 13.01.2014r.

Koncert zespołu muzyki cerkiewnej "Kliros" w Olsztynie odbył się dnia 13.01.2014 r. Formacja wystąpiła w Centrum Dialogu Międzykulturowego Dom Mendelsohna stowarzyszenia Borussia z koncertem i prezentacją tradycji kolędniczych z kultury Słowian wschodnich. Według kalendarza juliańskiego, 13 stycznia to ostatni dzień roku. Na Wschodzie urządzano tego dnia tradycyjną zabawę zwaną "Małanką", od imienia  obchodzącej tego dnia imieniny Melanii

Przybyli  goście zostali poczęstowani  kutią,  wigilijną potrawą, którą spożywa się
w wigilię prawosławną.

                                           Tak kolędnicy zabawiali przybyłych na koncert













Zespół Muzyki Cerkiewnej Kliros  wykonał kolędy i utwory muzyki cerkiewnej.

Zdjęcia wykonane przez PAP/Tomasz Waszczuk zaczerpnięto ze strony internetowej
www.olsztyn.naszemiasto.pl

Zaproszenie na koncert Zespołu Muzyki Cerkiewnej KLIROS

 

Koncert 13 stycznia to ukazanie muzycznych przykładów tradycji związanych ze świętem Bożego Narodzenia. 13 stycznia według kalendarza juliańskiego jest ostatnim dniem starego 2013 roku. Dzień następny, to Nowy 2014 Rok.

Zespół Kliros występi w Domu Mendelsohna w poniedziałek o godzinie 17.30

---

Zespół Muzyki Cerkiewnej „Kliros” tworzy 13 śpiewaków. Łączy ich zainteresowanie wschodnią duchowością, liturgiką. Większość z nich, to absolwenci wychowania muzycznego dawnej WSP oraz edukacji muzycznej obecnego Wydziału Sztuki UWM. Są również soliści wokaliści wywodzący się ze znanych olsztyńskich chórów, głównie chóru "Bel Canto". Kierownikiem artystycznym jest Jan Połowianiuk, prodziekan Wydziału Sztuki UWM.

Kliros wystąpi w Domu Mendelsohna w poniedziałek 13 stycznia o godzinie 17.30. Wstęp wolny.

 

Zaczerpnięto z www.gazeta.mazury.pl

O północy wierni kościołów wschodnich powitają Nowy Rok

Opublikowano 13 stycznia 2014
Olsztyn

RADIO OLSZTYN
dobre nastawienie

zespół muzyki cerkiewnej KLIROS

Według kalendarza juliańskiego dziś jest ostatni dzień starego roku. O północy wierni kościołów wschodnich powitają Nowy Rok.

W wielu miejscowościach Warmii i Mazur odbędą się zabawy noworoczne zwane małankami. Taką zabawę organizują wspólnie w Olsztynie Fundacja Borussia i zespół muzyki cerkiewnej KLIROS.

W olsztyńskim Centrum Dialogu Międzykulturowego Dom Mendelsohna będzie można poznać noworoczne tradycje wschodniochrześcijańskie. Na stole nie zabraknie tradycyjnej kutii, zaplanowano też inscenizację związaną z tradycjami kolędniczymi na Ukrainie. Początek o 17:30, wstęp wolny. (Karp/Rafał Janczewski/as)

 

Pierwszy Koncert Zespołu Kliros

Pierwszy, inauguracyjny  koncert Zespołu Kameralnego Muzyki Cerkiewnej  KLIROS  założonego  przez  dr Jana Połowianiuka w Olsztynie odbył się w sali kopernikowskiej  Zamku  Kapituły Warmińskiej w Olsztynie  dnia 11 grudnia 2013 roku, z okazji promocji książki księdza mitrata, komandora Marynarki Wojennej dr Aleksandra  Szełomowa.
pt. "Duszpasterstwo prawosławne Marynarki Wojennej Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1995–2012"


Zespół wykonał 4 utwory muzyki cerkiewnej.

KLIROS

Co to jest KLIROS i skąd się wywodzi


Kliros (gr. κλῆρος – część ziemi, która przypadła w losowaniu) – w cerkwi prawosławnej miejsce na podium  przed ikonostasem. Podczas liturgii znajdują się tu chór, lektorzy, kantorzy oraz osoby duchowne, które nie biorą udziału w celebrowaniu nabożeństwa, lecz pomagają podczas czytania i śpiewu.
 Kliros symbolizuje chór anielski, śpiewający na chwałę Bożą. Większość świątyń prawosławnych posiada po dwa klirosy – na podwyższeniu przed ołtarzem, po bokach solei.  W niektórych cerkwiach zamiast klirosu naprzeciwko ołtarza znajduje się balkon, przeznaczony dla chóru.

(wg. Wikipedia)



Nikołaj Zacepin. "Mniszki na klirosie" z 1852 r.



                                                        KLIROS

To również Zespół Kameralny Muzyki Cerkiewnej  założony  przez

dr Jana Połowianiuka

w  Olsztynie, 27 listopada 2013 roku

 

 

                                       W skład zespołu wchodzi 13 śpiewaków, w tym:


- 4 soprany

Sopran (od wł. sopra - ponad) – najwyższy głos żeński. Zwykle obejmuje skalę - w muzyce chóralnej - od c¹ do a². Od solistek wymaga się zazwyczaj c³, rzadziej cis³, d³ czy es³, a od niektórych rodzajów głosu nawet dźwięków e³ czy f³


- 3 alty

Alt - Głos kobiecy, niższy od sopranu i mezzosopranu. Zwykle obejmuje skalę od g (nieraz f) do d². Cechuje się mniejszą rozpiętością niż kontralt. Alt jest typowym głosem dla kobiet, dzieci i kastratów.

- 3 tenory
Tenor jest najwyższym głosem męskim osiągalnym rejestrem piersiowym. Zwykle obejmuje zakres od c do c².

- 1 baryton

Baryton, to  głos męski mieszczący się w środkowym zakresie skali głosu (niższy od tenoru, wyższy od basu). Jest to najczęstszy głos występujący u mężczyzn. Barytonowy zakres skali głosu sięga od A do f ¹ w muzyce chóralnej i od G do g ¹ w muzyce poważnej, ale może być poszerzony zarówno w górę jak i w dół.

- 1 bas

Bas- najniższy głos męski, zwykle obejmuje w chórze skalę od F do c¹ lub e¹, a w śpiewie solowym skalę C (od D do e¹);

- 1 Basso profondo 

Basso profondo - najniższy głos męski, basowy o bardzo rozbudowanej skali w dół sięgający do kontra B (czasami niżej). Nazwą tą określa się także śpiewaka dysponującego takim głosem.

Członkami zespołu, w większości są to absolwenci Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Olsztynie -  kierunku Wychowania Muzycznego oraz Uniwersytetu Warmińsko Mazurskiego w Olsztynie - kierunku Wychowania Artystycznego.
Chociaż jest to zespół muzyki cerkiewnej, w jego skład wchodzą oprócz śpiewaków wyznaniu prawosławnego, również  śpiewacy  wyznania katolickiego i  ewangelickiego.


                          Założyciel Zespołu Kameralnego  Muzyki Cerkiewnej KLIROS
                                                          dr  Jan Połowianiuk